«Αγαπημένη Μακρινή Πατρίδα»

Αγαπημένη μακρινή πατρίδα,
στο μητρικό σου κόλπο,
εμείς,
οι απολίδες,
οι ξεριζωμένοι,
οι μετανάστες,
όπου και να είσαι
από πάντα
ανήκουμε.
Δεν είναι μονάχα
τα δαντελωτά σου βράχια,
η γαλανή θάλασσά σου,
τα γελαστά σπιτάκια σου,
τα αυστηρά σου παλάτια,
οι αρχαίοι θησαυροί σου,
τα μεθυστικά σου γιασεμιά,
τα πολυαγαπημένα πρόσωπα
που σε σένα κουρασμένα αναπαύονται,
ούτε μονάχα οι ζωντανοί
που μας καλούν αδιάκοπα.
Είναι πάνω απ όλα,
με απερίγραπτη ένταση,
η λαλιά σου,
εκείνο το πυρακτωμένο μάγμα
λέξεων,
χαϊδευτικών,
υπαινιγμών
επιθέτων,
ήχων,
ποίησης,
αγάπης
που εδώ
και παντού
κατ’ανάγκη
κακοποιούν
η αγνοούν.
Από πάντα μας λείπει,
οδυνηρό,
αυτή η γλυκιά λαλιά σου,
ιριδίζων και πολυεδρικός
καθρέφτης
όλων αυτών που είσαι
και υπήρξες
στην εναλλασσόμενη πορεία
των αιώνων.
Μας λείπει από το βάθος της ψυχής μας,
από τα σπλάγχνα μας,
εμείς εδώ υπάρχουμε
μασκαρεμένοι
κάτω από καινούρια αμφίεση,
μιλώντας μια γλώσσα «μητριά»,
για μας ορφανή από προγονικών ήχων
και ψιθύρων,
μόνο αντίγραφα
συχνά πετυχημένα
συχνά αποτυχημένα
αυτού του μικρού σπόρου
που σε σένα φύτρωσε
και σε σένα θα ήθελε
να ανασαίνει
νανουρισμένος από το μητρικό σου τραγούδι.